Osteoporoza

Jedną z najczęściej rozpoznawanych chorób kości, szczególnie u osób po 60. roku życia, jest osteoporoza. Choroba rozwija się stopniowo i bezobjawowo. Tkanka kostna człowieka zaczyna naturalnie słabnąć już po 30. roku życia. Wraz z wiekiem obniża się aktywność enzymów uczestniczących w metabolizmie witaminy D oraz maleje stężenie wapnia. U osób starszych kości są bardziej kruche i porowate, przez co łatwiej o złamania, a z kolei trudniej o ich szybkie gojenie i zrastanie.

Po przekroczeniu wieku średniego warto systematycznie powtarzać badania diagnostyczne, które pozwolą na bieżąco kontrolować stan kości. Wczesna reakcja na rozwój osteoporozy to szansa na opóźnienie przykrych skutków choroby.

Jakie badania wykonuje się w diagnostyce osteoporozy?

a) badanie radiologiczne – RTG wykrywa nie tylko złamania i inne uszkodzenia kości, lecz także wskazuje na ich gęstość oraz strukturę wewnętrzną. W diagnostyce osteoporozy prześwietla się najczęściej odcinek piersiowy i lędźwiowy kręgosłupa, a także szyjkę kości udowej i kość promieniową. Badanie radiologiczne uwidacznia dopiero duże ubytki kostne.

b) densytometria – oznaczenie gęstości mineralnej tkanki kostnej z wykorzystaniem promieniowania RTG. Badaniu podlega kręgosłup oraz szyjka kości udowej. Skala pomiaru: 1,0 do – 1,0 – prawidłowy stan kości, -1,0 do -2,5 – obniżenie masy kostnej, poniżej -2,5 – osteoporoza.

W diagnostyce osteoporozy niezbędne jest także wykonanie badań laboratoryjnych z krwi, w celu wyeliminowania innych schorzeń, których osteoporoza może być efektem. Zazwyczaj oznacza się OB, hemoglobinę, krwinki białe i czerwone, poziom wapnia i fosforu, stężenie kreatyniny oraz markery kostne.

Leczenie osteoporozy obejmuje m.in. prowadzenie właściwej, zdrowej diety, bogatej w wapń, a także przyjmowanie preparatów farmakologicznych z witaminą D (dawkowanie zależy od pory roku, ponieważ w słoneczne miesiące organizm człowieka samodzielnie wytwarza niezbędną ilość witaminy D) oraz wapniem.